De achtergrond

Met deze methode kunnen mentoren hun leerlingen op een ongedwongen manier goed leren kennen. Ook de leerlingen onderling beginnen te praten over onderwerpen die ze normaal niet zouden aansnijden. In de ISK waar ik lange tijd heb gewerkt namen de jongeren heel wat bagage mee naar de les. Ze hadden veel meegemaakt, maar praatten daar vaak niet over. Dit zag ik later ook in het VMBO, alleen waren het nu geen AMA’s (alleenstaande minderjarige asielzoekers) meer, maar groepen met jongeren afkomstig uit allerlei culturen waaronder Nederland. Deze jongeren kwamen misschien niet uit oorlogsgebieden, maar hadden eveneens veel gemaakt: scheiding, incest, alcohol en of drugsmisbruik, geweld, voogdij, verlies van een gezinslid, criminaliteit, verhuizing, etc. etc. Al deze ervaringen kunnen een breuk veroorzaken in de levenslijn van de jongere, waarna de identiteitsontwikkeling stagneert. Het verleden dient zo snel mogelijk vergeten te worden en de toekomst is te onzeker om over na te denken. Ter preventie van schooluitval en motivatieverlies is deze methode een prima instrument. Een klassenmentor kan er gewoon mee aan de slag. De jongeren schrijven over hun eigen leven door het invullen van werkbladen in een mooie ingerichte klapper. Ze verzamelen foto’s, tekeningen, verhalen, krantenknipsels en wat ze ook maar belangrijk vinden om in hun eigen boek te plakken. Zo ontstaat hun eigen levensverhaal op papier, door henzelf vormgegeven. Een boek om trots op te zijn en om te bewaren voor later. Ze bepalen zelf aan welke bladzijde ze werken. De docent begeleidt en stuurt niet. Zo hoef je nooit bang te zijn dat een jongere wordt overweldigd door zijn emoties, omdat hij over een pijnlijke gebeurtenis schrijft. Ze kiezen namelijk de “moeilijke” onderwerpen pas uit, als ze het zelf ook aan kunnen.